Wrzesień

Patrzę na Pana i robię zdjęcia,

w wyobraźni.

Nieśmiało dotykam palcami strachu.

Łapczywie chcę więcej i częściej.

Garnę się do Pana 

Każdego dnia śmielej.

Chcę zatrzymać każdy moment.

Bo wiem, że Pan mi zniknie.

Kiedyś. 

Na chwilę

Na miesiąc. 

Na zawsze. 

Na całe życie.

Chcę się naczerpać Pana.

Nakochać.

Nacieszyć.

Nałapać na resztę życia bez Nas.

Pić wino i patrzeć w niebo,

śmiać się i płakać,

I mówić piękne słowa, 

I słyszeć,  że jestem kobietą 

Twojego życia.

Ćwiczę pamięć 

Każdego dnia.

Tak jak ćwiczy się umysł czy mięśnie.

Nie chce zapomnieć o Panu.

Bo Pan będziesz kiedyś obcym mi

jak dawniej.

Znów 

Nie mój
obcy mi dziś

lub jutro 

Łzy jak wodospad

nigdy nie wysychają tylko krwawią.

Wyczekany

ten piękny chlopiec.

Rozbijam sobie głowę
jak jakaś podlotka.

Serce moje rozranione,

Nie da się już go ocalić.

Bo kocha od lat

tego samego chłopca.

Toń

Leżę w sadzawce jak Ofelia,

i tęsknię

Za ukochanym,

Za moim domem.

Zimno mi i straszno.

Jeszcze unoszę się nad powierzchnią wody.

Dźwięki Twojego głosu,

koją moje lęki.

Mówisz, że jestem Twoim światłem i powietrzem.

A serce

powoli ustaje.

Kocham

Bo ja Kocham

Każdy fragment Twojej duszy

Każdy kawałek ciała.

Cicho kocham

Bo tak muszę.

Wszędzie Ty

Byłeś poniedziałkiem, 

styczniem, 

Wiosną i godziną.

Moim powietrzem,  jedzeniem,

byłeś latem,

byłeś zimą.

Byłeś śpiewem ptaków, 

zapachem letnich kwiatów.

Ciepłym porankiem,  gorącą kawą,

niedzielnym ciastem i górską wyprawą. 

Byłeś każdym kolorem, smakiem truskawek, 

pięknym dźwiękiem, ustaloną zasadą.

Byłeś pierwszą myślą w głowie.

Byłeś światłem.

Byłeś morzem.

Jak ten pan z obrazu nie znoszący swej ramy.

Byłeś obłokiem, 

co pieścił moje rany.

Byłeś moim czasem.

Minutą po minucie.

Moja godziną.

Dziś smutną melodie nucę 

socząc wódkę i wino.

Byłeś zielenią mojej duszy.

Moim zmysłem, 

dziś sercem 

co na pył się kruszy. 

W drobny mak

rozpada się świat

Odwracam twarz

znów żewny płacz.

Powiedz mi proszę,

co zrobiłeś z tym uczuciem?

Zapomniałeś mnie,

jednym ruchem.

Byłeś prawdziwym uczuciem

dziś jesteś tylko wierszem

wątłego ciała snuciem.

Byłeś ulubionym imieniem

i nazwiskiem,

moim spojrzeniem

i moim uściskiem.

Byłeś tu

I będziesz tu dalej.

A ja

Myślę sobie czasem

czemu nie jestem tą dziewczyną z festiwalu, którą ktoś kocha. 

Którą trzyma w ramionach.

A ona

nie widzi świata poza nim.

A on

trzyma jej dłoń.

Są ton w ton.

Co jest ze mną 

że ona jest lepsza niż ja?

Co wciąż 

ze mną 

nie tak...?

Wyobrażenie

Bledne.

Niknę w oczach.

I blask w oczach już nie ten,

co kiedyś,

I dzień 

nie ten,

co wczoraj. 

Czas płynie 

a ja, 

w tym samym miejscu 

od pół roku.

Jakby nic się nie zmieniło.

Jakbym wyszła gdzieś,

tylko na chwilę.

Z jakiegoś nieznanego powodu,

zmieniło się wszystko.

Próbuje zniknąć.

Ale nie znikam.

Bo wszystko mi o Tobie przypomina.

Jakis Pan z czasopisma patrzy na mnie 

Jak kiedyś patrzyłeś Ty

I milczy.

I ja milczę. 

Wiatr nawet woła Twoje imię,

smaga moje włosy czule.

A ja patrzę za siebie. 

Chcę zostać. 

Kocham nicość

i tule Twoje wyobrażenie.

Nawet sen nie daje ukojenia

bo w nim Ty 

ale już beze mnie. 

Łzy kapią po cichutku,

a ja uparcie kocham,

jak wtedy, 

gdy przyszła zima

i ogrzałeś moje dłonie. 

Tęsknię 

i nie potrafię się obudzić,

i nie wiem jak się pożegnać. 

A czy Ty tęsknisz za mną?

Ten niedopowiedziany słów rząd. 

Niewypowiedziany dźwięku ton.

Zniszczył wszystko co był cenne.

Potykam się o własne nogi

Raz po raz.

Chcę wstać, 

ale nie potrafię tego zrobić. 

Nie wiem,

czy jeszcze potrafię

twarz odwrócić 

od marzeń i modlitw. 

Jesteś już tylko w mojej wyobraźni.

Miły. 

Kochałam Cię głęboko 

Jak nikogo 

Nigdy.