Odłamki serca
spadają w nurt mojego wnętrza.
Tysiące łez
lądują w moich gestach.
Nigdy nie zobaczysz mojej lepszej strony,
może byłbyś zbytnio przerażony.
Znów jestem zagubiona
to po prostu się dzieje,
już niczego nie możesz się dowiedzieć.
Jak długo ma Cię tutaj nie być?
Muszę trzymać się z daleka od Ciebie.
Nie szukaj mnie, już przenigdy
mnie nie można już odnaleźć, moje części znikły.
Lawiruję na cienkiej granicy niepewności
czekam na objawienie, na podmuch świeżości.
Zbyt późno by mogło się coś wydarzyć
za późno by coś mogło mnie ocalić.
Choć dość mam już tej ciemności
pragnę ukrycia, pragnę wolności.
Chciałabym jednej jedynej miłości,
przyrzeczeń, wiążących zwierzeń.
Bycia przy mnie w każdej trudności,
dzielenia bólu i radości.
W świecie biegu i pędu
zaginął mój świat wartości w lęku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz