W pamięci

Czemu tak tęsknię, a przecież tak więdnę.

Tak tęsknię moralnie

kompletnie bezkarnie.

Obijam się o ludzi w ślepym mieście

bez krzty miłości,  bez cienia litości.

Widzę ich puste oczodoły jak i serca.

A moje krwawi,  ubywa mi życia.

I tak widnieje niebo

jasno mi w duszy.

Już tylko ono skłania twarz do uśmiechu i marzy.

O kilku chwilach wzruszenia,

mentalnych zdarzeniach

wartych zapomnienia o tej twarzy.

Co widnieje jak żywa, wciąż jest prawdziwa.

Ukryta jest w głowie na końcu rozumu.

Nie wiem już tylko czy dam radę ją wyprzeć  i wyrzucić,

bo wadzi mi i krzyczy.

Strzępy słów przekazuje i waży każde z nich

jakby chciała je dobrać do koloru i wzoru.
Nie ma sensu dłużej w tym tkwić.
Dłużej nie mogę tak żyć.
Każda myśl odbiera nadzieję
każda z chwil przybiera znaczenie
jest częścią jakiegoś boskiego planu
którego nie rozumiem a z pamięci
nie mogę usunąć.
Tylko chciałam być wysłuchana,
z zamiarem rozpoznana,
choć głowę mam pełną wątpliwości,
wciąż krążysz mi pod powiekami
błagam Cię pokochany,
zostań w pamięci już na zawsze.