Wrzesień

Patrzę na Pana i robię zdjęcia,

w wyobraźni.

Nieśmiało dotykam palcami strachu.

Łapczywie chcę więcej i częściej.

Garnę się do Pana 

Każdego dnia śmielej.

Chcę zatrzymać każdy moment.

Bo wiem, że Pan mi zniknie.

Kiedyś. 

Na chwilę

Na miesiąc. 

Na zawsze. 

Na całe życie.

Chcę się naczerpać Pana.

Nakochać.

Nacieszyć.

Nałapać na resztę życia bez Nas.

Pić wino i patrzeć w niebo,

śmiać się i płakać,

I mówić piękne słowa, 

I słyszeć,  że jestem kobietą 

Twojego życia.

Ćwiczę pamięć 

Każdego dnia.

Tak jak ćwiczy się umysł czy mięśnie.

Nie chce zapomnieć o Panu.

Bo Pan będziesz kiedyś obcym mi

jak dawniej.

Znów 

Nie mój
obcy mi dziś

lub jutro 

Łzy jak wodospad

nigdy nie wysychają tylko krwawią.

Wyczekany

ten piękny chlopiec.

Rozbijam sobie głowę
jak jakaś podlotka.

Serce moje rozranione,

Nie da się już go ocalić.

Bo kocha od lat

tego samego chłopca.

Toń

Leżę w sadzawce jak Ofelia,

i tęsknię

Za ukochanym,

Za moim domem.

Zimno mi i straszno.

Jeszcze unoszę się nad powierzchnią wody.

Dźwięki Twojego głosu,

koją moje lęki.

Mówisz, że jestem Twoim światłem i powietrzem.

A serce

powoli ustaje.