Muchomor ze szkła

A tak bardzo o niego dbała.

Bo był dla niej wszystkim.

Nagle przez podmuch wiatru 

w taki jeden zimowy dzień.

Wypadł jej z rąk. 

Rozbił się na drobiny szklane

bez możliwości naprawy.

I wszystko stało się jasne, 

Że, jej życie nie będzie już nigdy takie samo. 

To tak,  jakby nie mieć już nic.

I nic więcej nie czuć,  prócz rozpaczy.

I tęsknić,

każdego dnia coraz bardziej.